Śp. profesor Antoni Guzik urodził się 7 kwietnia 1925 r. w Izydorówce, w dawnym województwie stanisławowskim. Szkołę powszechną ukończył w Daszawie, w dawnym powiecie stryjeńskim, tam też do wybuchu wojny ukończył dwie klasy gimnazjum. Wojna przerwała naukę. Podczas sowieckiej i niemieckiej okupacji młody Antoni Guzik pracował jako robotnik w przemyśle gazowym.
W 1943 roku wstąpił do Armii Krajowej (ps. "Zięba"). Po wypędzeniu ze stron rodzinnych w 1945 roku wiąże swoje losy ze Śląskiem i osiada wraz z rodzicami w Gliwicach. Tutaj w 1947 roku zdaje maturę. W tymże roku podejmuje studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej kończąc je w 1952.
Jeszcze jako student został w 1950 roku zatrudniony w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych. Następnie przeszedł do Katedry Energetyki Cieplnej. Pod kierunkiem prof. Jana Szarguta napisał pracę doktorską obronioną przed Radą Wydziału Mechaniczno-Energetycznego w roku 1966.
Równolegle z pracą w politechnice pracował w Biurze Projektów Przemysłu Hutniczego „Biprohut”.
Z Opolem związał się w czasie funkcjonowania tu Punktu Konsultacyjnego Politechniki Śląskiej, a stałą pracę w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu podjął w roku 1967. Był jednym z pierwszych pracowników, a zarazem twórców Wydziału Mechanicznego.
W roku 1968 został powołany na stanowisko docenta, był organizatorem i pierwszym kierownikiem Zakładu Termodynamiki, Technicznej i Energetyki Cieplnej, przekształconym w 1976 roku w Zakład Techniki Cieplnej i Aparatury Przemysłowej.
W latach 1971–1981 dziekan Wydziału Mechanicznego przekształconego w Instytut Budowy Maszyn.
W roku 1981, w pierwszych demokratycznych wyborach, olbrzymią większością głosów został wybrany rektorem WSI w Opolu. Funkcję tę pełnił przez 137 dni, następnie pod naciskiem ówczesnych władz politycznych musiał z niej ustąpić z powodu przynależności do „Solidarności” oraz Klubu Inteligencji Katolickiej w Opolu.
Wybory 2025. Zwycięstwo Nawrockiego, wysoka frekwencja
Był członkiem założycielem opolskiego KIK-u, jego prezesem w latach 1981 – 2002, zaś w roku 2002 otrzymał tytuł honorowego prezesa opolskiego Klubu Inteligencji Katolickiej.
W roku 1984 został zastępcą dyrektora Instytutu Budowy Maszyn, a po roku z tego stanowiska odwołany. Rada Wydziału Mechanicznego w roku 1990 ponownie powierzyła mu pełnienie funkcji dziekana, którą sprawował do przejścia na emeryturę w 1993 roku.
Zajęcia dydaktyczne prowadził na WSI i Politechnice Opolskiej aż do roku 2004.
Laureat wielu nagród, wyróżnień i odznaczeń. Otrzymał m.in.: Złoty Krzyż Zasługi w 1971, Medal Komisji Edukacji Narodowej w 1977, Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski w 1981, Zasłużony Obywatel Miasta Opola w 1993 oraz nadany mu w 1996 przez Ojca Świętego Krzyż Papieski „Pro Ecclesia et Pontifice”. Jest również Kawalerem Medalu Politechniki Opolskiej.
Zmarł 22 października 2021. Miał 96 lat.
