Ekspresowy wybór kardynała Roberta Prevosta z Chicago, którego całkiem niedawno namaścił Franciszek. To oznacza, że Kościół podąży drogą, którą generalnie znamy. Choć dziś przypomina się Prevostowi dystans do idei inkluzywności. To oznacza, że purpuraci nie byli gotowi na poszukiwanie nowych ścieżek, że być może nie uznawali, że jakikolwiek większy zwrot jest konieczny.
To jest najpewniej dobry sygnał. Papież Franciszek nakreślił drogę synodalną, zdemokratyzował Kościół, zdecentralizował go. Twardo stanął przy biednych, ostrzegał przed zmianami klimatycznymi, widział braci w ludziach, których Kościół wcześniej stygmatyzował. Potępiał kościelny blichtr, nie rozumiał miłości hierarchów do luksusu i tytułów. Rozbijał mafię w watykańskich finansach.
Każdy ksiądz w każdej parafii w każdym miejscu na ziemi musiał się do jego słów odnieść. Każdy wierny musiał widzieć postawę zwierzchnika Kościoła i wziąć ją pod uwagę.
Kościół może być Kościołem kontynuacji, choć z polskiego punktu widzenia ważne, by w wyrazistszy sposób zaznaczył swoją niezgodę na zbrodnie Putina. Oczywiście Kościół Leona XIV jest Kościołem wszystkich, Kościołem miliarda ludzi, dziś może nawet bardziej Kościołem Azji i Afryki, Ameryki niż Europy. Ale zbrodnie to zbrodnie. Tu nie może być polityki.
Prevost jest Amerykaninem, co w oczywisty sposób skleja go z ostatnimi zabiegami Trumpa – w tym sensie można w nim widzieć nawet polityka i to źle wróży w kontekście stanowiska w sprawie Putina. Ale jest przede wszystkim człowiekiem, który swą posługą świadczył o życiowym doświadczeniu i zrównoważeniu. Miejmy więc nadzieję.
Ten wybór to jednak zasadniczo znak kontynuacji w czasach wiecznego niepokoju – i to dobrze.
Marek Twaróg
