Światowy Dzień Badania Zdrowia Psychicznego. Coraz więcej Polaków choruje na depresję

Nie bagatelizuję problemu, w żadnym wypadku.

Jednak istnieje się podzielić własnymi spostrzeżeniami, a jestem osobą, która przeszła depresję, związaną z rozwodem.

Najmłodsze pokolenie, wchodzące w dorosłe życie, nie jest nauczone rozwiązywania jakichkolwiek problemów (no chyba, że natury informatycznej), jest to pokolenie wychowywane bezstresowo ze strony szkoły i rodziców, pokolenie mężczyzn bez wojska, pokolenie ludzi, którym nie przekazuje się wartości (wiara, patriotyzm). Wydaje mi się, ze skutkiem tego wszystkiego, jest niemałe zagubienie ze strony młodych ludzi, którzy nie do końca wiedzą po co żyjemy (nie tylko cele konsumpcyjne), gdzie zmierzamy, czego chcemy - jakiej przyszłości dla siebie. Oni wbrew pozorom, pomimo dyplomów z uczelni, zatrważająco mało wiedzą o świecie i o sensie życia jako takiego. Kolejne pokolenia rodziców, nie stawiają przed swoimi pociechami jakichś większych wymagań. Ta młodzież jest nierzadko pozostawiona sama sobie.

Reasumując, szkoła nie uczy (transmisyjność wartości legła w gruzach, panuje marksizm kulturowy), a rodzice nie wychowują i nie poświęcają należytej uwagi.

Ta młodzież wchodzi na rynek pracy, mając dyplomy i znając języki, zajmuje różne stanowiska, nierzadko w środowiskach międzynarodowych.

Ale...nikt nie nauczył jej (tej młodzieży) stawiania czoła problemom, ani rozmawiania o nich. Ci ludzie często nie mają gdzie i do kogo się zwrócić. Nastąpiła erozja życia w rodzinie, traktowania rodziców jako firmy autorytetu, generalnie mamy problem z uznawaniem jakichkolwiek autorytetów, skłaniamy się ku kultowi jednostki, odchodzimy od znanych nam od pokoleń wartości.

Quo Vadis?