Przerwana hegemonia lewicy w Europie. Kto po Szwecji i Włoszech?

W ostatnich latach to Węgry i Polska były stygmatyzowane w Brukseli, Berlinie czy Paryżu jako kraje, w których rządzą prawicowi „populiści” i „nacjonaliści”. Trudno wierzyć, by autorzy tych teorii nie wiedzieli, że zarówno Fidesz, jak i Prawo i Sprawiedliwość doszły do władzy w drodze powszechnych, demokratycznych wyborów, a nie wskutek sugerowanych często podstępów czy manipulacji wyborczych. Mało tego, zarówno partia Orbana, jak i Kaczyńskiego, potrafiły wygrywać samodzielną większość i powtórzyć to w kolejnych wyborach (na Węgrzech Fidesz wygrał już czwarte wybory parlamentarne z rzędu), co dało im możliwość skutecznego wprowadzenia proobywatelskich, prorodzinnych i propaństwowych reform. W obydwu przypadkach na takiej polityce finansowo najwięcej traciły międzynarodowe koncerny, zachodnie banki czy sieci handlowe, a politycznie dążąca do szybkiej federalizacji Unii Bruksela.

Dla niemieckiej czy francuskiej prasy demokratyczny werdykt Węgrów czy Polaków był jednak bez znaczenia, bo chodziło przecież o to, by inne narody nie poszły tą samą drogą. W produkowanych masowo artykułach na temat polskiego i węgierskiego rządu bezustannie pojawiały się określenia: „nacjonalistyczny”, „homofobiczny”, „populistyczny”, „antyeuropejski”, całkowicie abstrahujące od ich realnych działań i skutków reform. Tymczasem obywatele tych krajów oceniali je – wnioskując po wynikach wyborów – raczej dobrze. Ale nieustanna krytyka, stygmatyzowanie, a często też wyśmiewanie prawicowych rządów, miały stanowić tamę przed rozlaniem się prawicowej sanacji w Europie, a jednocześnie zapewniać dalszą hegemonię lewicy w instytucjach Unii Europejskiej.

Dzieje się jednak inaczej. Prawie rok temu w Czechach wybory wygrała centroprawica, a nowym premierem został praktykujący katolik i eurorealista Petr Fiala. Dla Brukseli to dużo bardziej wymagający partner niż jego poprzednik oligarcha Andrej Babisz. Przyjaciela zyskała natomiast Grupa Wyszehradzka.

Z kolei 11 września br. lewica musiała przełknąć gorycz porażki w Szwecji. Blok prawicowy uzyskał tam 49,5 proc. głosów, a jego filarem jest antyimigrancka partia Szwedzkich Demokratów, przez wiele

lat izolowana na tamtejszej scenie politycznej. To głośne i oficjalne wypowiedzenie się Szwedów przeciwko lansowanej przez Brukselę lewicowej polityce multi-kulti.

Jeszcze wyraźniejsze zwycięstwo odniósł we Włoszech centroprawicowy blok, który tworzą Bracia Włosi Giorgii Meloni, Liga Matteo Salviniego i Forza Italia Silvio Berlusconiego. Charyzmatyczna kandydatka na premiera to konserwatystka, chrześcijanka i eurorealistka, która nie ukrywa, że obecny kształt Unii Europejskiej pozostawia wiele do życzenia. „UE jest tylko instrumentem w rękach Paryża i Berlina, które poświęcają interesy reszty państw w imię własnych korzyści. Sądzę, że sojusz między państwami basenu Morza Śródziemnego oraz Grupy Wyszehradzkiej mógłby stanowić przeciwwagę dla tego francusko-niemieckiego superpaństwa w Unii Europejskiej” – mówiła w 2019 roku w Warszawie Meloni. Nie trudno odgadnąć, jaką politykę będzie prowadzić jako premier Włoch.

We włoskiej wiktorii prawicy warto zwrócić uwagę na szybki wzrost popularności partii Meloni. Otóż Braci Włosi w poprzednich wyborach w 2018 roku otrzymali 4,3 procent głosów, a teraz 26 proc., a więc sześć razy więcej! W podobnym tempie w Hiszpanii rośnie w sondażach prawicowa partia Vox Santiago Abascala. Tam lewica zupełnie nie radzi sobie z trudną sytuacją gospodarczą, w tym wysokim bezrobociem wśród młodych, serwując za to 16-latkom aborcję bez zgody rodziców oraz drakońskie kary aptekarzom za brak tabletek „dzień po”. Nic dziwnego, że notowania odwołującego się do tradycyjnych wartości Voxu wzrosły w nieco ponad rok z kilku do kilkunastu procent.

Co zwycięstwa prawicy w kolejnych krajach mogą oznaczać dla przyszłości Unii Europejskiej? Przede wszystkim zmianę kursu z federalizacji wspólnoty ku idei Europy Ojczyzn. Póki co Bruksela ze swych planów nie rezygnuje, acz próby dyscyplinowania kolejnych krajów świadczą raczej o bezsilności i arogancji Komisji Europejskiej niż jej politycznej sile. Obecnie nawet w Niemczech i we Francji lewica nie jest już tak mocna, na jaką się kreuje. Nad Renem notowania kanclerza Scholza (SPD) są dziś najsłabsze od początku jego urzędowania, z kolei nad Sekwaną z wyborów na wybory coraz silniejsza jest Marine Le Pen (w tym roku w II turze wyborów prezydenckich zdobyła 41,5 proc.).

Kolejne zwycięstwa prawicy w Europie wydają się być zatem kwestią czasu, a punktem zwrotnym mogą stać się wybory do Parlamentu Europejskiego w 2024 roku.