Ten nie zna świata, kto nie był w Chinach. Chiny to świat paradoksów. Komunistyczny, centralnie sterowany kraj pędzącej, nowoczesnej, w sumie rynkowej gospodarki i… pozytywnych ludzi na ulicach, którzy nie mówią nie-pytani, a pytani też niewiele mówią. To świat nowocześnie zarządzanych metropolii, które rosną w tempie, o jakim nam się nie śniło. Miast, w których szanuje się ekologię. Czy wiecie, że na przykład w Szanghaju o 22.00 gasną wszystkie wielkie iluminacje - oficjalnie w celach ekologicznych. Chiny to kraj ogromnych kontrastów wsi i miasta. To kraj, gdzie rodzice nie tęsknią za dziećmi, gdy one wyjeżdżają do miast - bo tak już jest. Wystarczy duma z sukcesu rodziny. To kraj, gdzie najgorsze, co może się zdarzyć, to stracić twarz. Ileż to razy nasi politycy tracą twarz, a potem jak feniks z popiołów odradzają się w koszulce innej partii albo udają, że tamto to było kiedyś, dawno i nieprawda, a teraz to jest teraz. Współczesne Chiny widziane z ulicy niewiele mają wspólnego z obrazkiem smutnego kraju i smutnych ludzi w jednakowych mundurkach, jaki zapewne wielu z nas ma w świadomości. Po latach totalnego autorytaryzmu, mały, może nawet pozorny oddech spowodował, że masz wrażenie, że w nich jest coś z tej energii, jaką my mieliśmy w latach 90.
Najlepszy przykład to czas, w którym Chińczycy zbudowali szpital. W takim czasie w Europie nawet nie zapadłaby decyzja
To nie jest szare, smutne społeczeństwo, jedzące sam ryż. Oni razem ćwiczą na ulicach, szanują się w metrze, są pokorni, zorganizowani. Jeśli ktoś ma infekcję, to nosi maseczkę, aby nie być zagrożeniem dla innych. I wszystko jest w zupełnie innej skali. Trzeba sobie uświadomić, że ich nieduże miasto Wuhan ma tyle mieszkańców, ile ponad ¼ Polski. Chiny to kraj, który produkuje właściwie wszystko. Od kilku lat pracuje nad pobudzeniem popytu wewnętrznego, aby uniezależnić się od eksportu, ale jeśli będzie potrzebował czegokolwiek, co jest eksportowane na potrzeby własne, to jednym dekretem zakaże wysyłki za granicę i już. Wszystko działa szybko, zasady są rygorystyczne, nikt nie dyskutuje, bo wie, czym to grozi. Szybka decyzja - szybka implementacja. Najlepszy przykład to czas, w którym Chińczycy zbudowali szpital. W takim czasie w Europie nawet nie zapadłaby decyzja, czy warto go pobudować, bo każdy musiałby się wypowiedzieć i mieć swoje zdanie. My Europejczycy, zanim pomyślimy, już mówimy. W internecie obowiązuje zasada „nie wiem, ale się wypowiem”. Żyjemy w micie Europy - królowej kontynentów i zachowujemy się czasem jak hrabina, która straciła wszystkie włości, ale marny obiad je zawsze srebrnymi sztućcami. My debatujemy, dyskutujemy. Każda inicjatywa ciągnie za sobą sto recenzji i każdy jest w stanie powiedzieć, dlaczego jest marna. Więcej mówimy, niż robimy.
Pozostałe
To kraj, gdzie rodzice nie tęsknią za dziećmi, gdy one wyjeżdżają do miast - bo tak już jest. Wystarczy duma z sukcesu rodziny
Przed Muzeum d’Orsay w Paryżu wejścia strzegą rzeźby, które w alegoryczny sposób pokazują wszystkie kontynenty. Nie są nowe, ale są aktualne. Europa jest bogato ubrana, dojrzała, ale jakoś mało dynamiczna. A Azja młoda i energiczna. I chyba tak teraz właśnie jest.
Ale za to u nas nie da się tak łatwo ściemniać, a w Chinach jest oficjalne stanowisko i tyle. Nikt niczego więcej się nie dowie. Obowiązuje zasada, którą my nazywamy „co się wydarzyło w Vegas, zostaje w Vegas”. Stań na ulicy, zrób zdjęcie czegoś, co się nie podoba i napisz o tym znajomym. Nic nie działa. Facebook, Google i wszystkie z nim związane aplikacje. Zapomnij o komunikacji społecznościowej, czy pozyskiwaniu informacji, którą dotychczas znałeś. Wszystko jak w znanej nam scenie: „rozmowa kontrolowana….”.
Czy jest to system dla Europejczyka – raczej nie, ale niewątpliwie jest to państwo, w którym zarządzanie kryzysem jest o wiele łatwiejsze.
Uczmy się zatem tego, czego warto się uczyć na te czasy i poza rozwiązaniami medycznymi wprowadźmy trochę pokory, dyscypliny, szacunku do siebie, pozytywnej energii, aby jak najszybciej wspólnie uratować a może nawet zmienić na lepsze ten nasz świat.
