Elizabeth Kenny urodziła się w 1880 roku w Warialda w Nowej Południowej Walii. Dorastała w zubożałej społeczności rolniczej w wiejskiej Australii, gdzie otrzymała niewielkie formalne wykształcenie, ale była zapaloną czytelniczką i uwielbiała uczyć się o medycynie i ludzkiej anatomii.
Chociaż Kenny nie miała możliwości uczęszczania do szkoły medycznej, w wieku 17 lat wykuła swoją własną ścieżkę, podejmując wolontariat w szpitalu w Guyra. Po ponad dziesięciu latach obserwacji pielęgniarek i lekarzy, Kenny zdobyła wystarczającą wiedzę, aby otworzyć własną praktykę pielęgniarską w Darling Downs w Queensland.
W 1911 roku zetknęła się z pierwszym przypadkiem polio. Nie wiedziała o ówczesnym standardowym leczeniu, które zmuszało chorych na polio do leżenia w gipsach przez wiele miesięcy, co z kolei powodowało zanik mięśni. To sprawiało, że wiele ofiar polio było trwale sparaliżowanych.
Dzięki świeżemu spojrzeniu Kenny zdała sobie sprawę, że chore mięśnie są sztywne, a nie trwale uszkodzone. Leczyła więc swoich pacjentów stosując gorące, mokre okłady na chore kończyny, a następnie zlecając im stopniowe ćwiczenia wzmacniające mięśnie. Ku zaskoczeniu środowiska medycznego, jej metoda zadziałała. Od tego momentu ćwiczenia stały się znane jako Metoda Kenny, a wieści o tym skutecznym leczeniu rozeszły się daleko i szeroko.
W latach 40. Kenny wyjechała do Ameryki, aby otworzyć ośrodki rehabilitacyjne, takie jak Instytut Siostry Kenny w Minneapolis, który stał się znanym na całym świecie centrum leczenia polio.
Prezydent Harry Truman, będąc pod wrażeniem liczby ofiar polio, które zostały wyleczone dzięki metodzie Kenny, zezwolił jej na wjazd do Stanów Zjednoczonych bez wizy, co było wielkim zaszczytem, przyznanym wcześniej tylko jednemu obywatelowi spoza USA.
rs
